Podstrony
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jej zręcznie pytaniami.
Dziękuję. Czy o tej rozmowie wspomniała pani komukolwiek?
Tak. Panu Rowleyowi Cloadowi.
Dlaczego?
Byłam zdania, że powinien o niej wiedzieć odrzekła Beatrice i zarumieniła
się mocno.
Wysoki, szczupły mężczyzna (mecenas Gaythome) wstał i poprosił, by wolno mu
było zadać parę pytań.
Czy w trakcie rozmowy z panem Dawidem Hunterem denat oświadczył, że
jest Robertem Underhayem?
Nie& Tego nie powiedział.
Czyli innymi słowy, mówił o Robercie Underhayu tak, jak się mówi o osobie
trzeciej?
Tak& Oczywiście.
Dziękuję, panie sędzio. Zależało mi na ustaleniu tej okoliczności.
Panna Lippincott wróciła na miejsce, a sędzia śledczy wezwał Rowleya Cloada.
113
Zwiadek potwierdził, że właścicielka hotelu zawiadomiła go o podsłuchanej
rozmowie i opowiedział o swojej wizycie u denata.
Ostatnie jego słowa brzmiały: Wątpię, czy stwierdzi pan to bez mojego
udziału . To oznaczało fakt, że Robert Underhay żyje. Tyle powiedział i
roześmiał się głośno.
Roześmiał się? A jak pan wytłumaczył sobie znaczenie jego słów?
Z początku myślałem, że chce mnie skłonić do wystąpienia z jakąś
propozycją. Ale doszedłem do wniosku&
Pańskie pózniejsze wnioski są nieistotne dla śledztwa przerwał sędzia.
Czy w wyniku rozmowy z denatem podjął pan próbę, by znalezć, kogoś, kto znał
niegdyś Roberta Underhaya? Czy przy pewnej pomocy starania pańskie zostały
uwieńczone powodzeniem?
Tak, panie sędzio.
O której godzinie rozstał się pan z denatem?
Sądzę, że za pięć dziewiąta.
Co pozwala panu określić czas tak ściśle?
Idąc ulicą słyszałem sygnał dziennika wieczornego z jakiegoś otwartego
okna.
Czy denat wspomniał, o której spodziewa się kogoś?
Powiedział tylko lada chwila .
Nie wymienił nazwiska?
Nie, panie sędzio.
Dawid Hunter!
W sali powstał lekki szmer. Mieszkańcy Warmsley Yale zaczęli gapić się na
wysokiego, szczupłego młodzieńca, który z posępną i wyzywającą miną stanął
naprzeciw sędziego śledczego.
Formalności wstępne zajęły niewiele czasu. Następnie sędzia rzucił pytanie:
Czy w sobotę wieczorem odwiedził pan denata?
Tak. Otrzymałem od niego list z prośbą o wsparcie oraz informację, że
niegdyś zetknął się w Afryce z pierwszym mężem mojej siostry.
Ma pan ten list?
Nie mam. Nie przechowuję korespondencji.
114
Słyszał pan zeznanie panny Lippincott odnośnie do pańskiej rozmowy z
denatem? Czy to prawda?
Nie, panie sędzio. Denat mówił o znajomości z nieboszczykiem, moim
szwagrem. Skarżył się na swój zły los i biedę i prosił o pomoc finansową.
Naturalnie, jak zwykle w takich razach, twierdził, że pożyczkę zwróci.
Czy zawiadomił pana, że Robert Underhay żyje?
Nic podobnego! uśmiechnął się Dawid. Powiedział tylko: Gdyby Robert
żył, z pewnością nie odmówiłby mi wsparcia .
Pańskie zeznanie różni się zasadniczo od tego, co usłyszeliśmy od panny
Lippincott.
Jak ktoś podsłuchuje, to słyszy tylko część rozmowy, a opuszczone
fragmenty uzupełnia z fantazji. W takich wypadkach łatwo o wypaczenie sensu.
Beatrice Lippincott poruszyła się gwałtownie i zawołała:
A to doprawdy&
Proszę o ciszę! przerwał jej sędzia i zwrócił się do Dawida: A teraz,
panie Hunter, proszę powiedzieć, czy we wtorek wieczorem był pan ponownie u
denata?
Nie byłem.
Słyszał pan, że denat wspomniał panu Rowleyowi Cloadowi o kimś, kogo
oczekiwał.
Możliwe. Ale nie mnie oczekiwał. Pięć funtów dostał w sobotę. Uważałem, że
to wystarczy. Nie przedstawił przecież dowodu, że znał Roberta Underhaya. Moja
siostra otrzymała znaczny spadek, więc zaczęli ją napastować różni wydrwigrosze
i autorzy żebraczych listów.
Spokojnie przesunął wzrokiem po zgromadzonej w komplecie rodzinie Cloadów.
Panie Hunter podjął sędzia czy może pan powiedzieć, jak pan spędził
wtorkowy wieczór?
Niech policja to zbada.
Panie Hunter! To nierozumna odpowiedz, która w dodatku nie wyjdzie panu
na dobre.
Dlaczego niby mam opowiadać, gdzie byłem i co robiłem? Przyjdzie na to
czas, kiedy zostanę oskarżony o morderstwo.
115
Jeżeli nadal będzie pan oporny, może się to zdarzyć wcześniej, niż pan myśli.
Poznaje pan ten drobiazg, panie Hunter?
Dawid pochylił się i ujął w palce złotą zapalniczkę. Na jego twarzy pojawił się
wyraz zmieszania. Po chwili zwrócił zapalniczkę sędziemu i odrzekł z wolna:
Tak. To moja własność.
Kiedy po raz ostatni miał pan tę zapalniczkę przy sobie?
Zgubiłem ją& zaczaj Dawid i urwał.
Słuchamy dalej, panie Hunter przynaglił sędzia łagodnym tonem.
Gaythorne poruszył się, jak gdyby chciał zabrać głos. Ale Dawid go uprzedził.
Miałem ją w piątek& Tak& W piątek z rana. Nie przypominam sobie, żebym
ją widział pózniej.
Mecenas Gaythorne wstał z miejsca.
Pozwoli pan, panie sędzio? Odwiedził pan denata w sobotę wieczorem. Czy
nie mógł pan zostawić zapalniczki w jego pokoju?
Mogłem& Zapewne odparł z namysłem Dawid.
Ale nie przypominam sobie, żebym ją miał przy sobie od piątku. Gdzie ją
znaleziono?
Zajmiemy się tym w swoim czasie odpowiedział sędzia. Na razie
dziękuję panu.
Dawid wrócił wolno na miejsce i zaczął rozmawiać szeptem z Rosaleen Cload.
Major Porter!
Stary oficer stanął niechętnie przed sędzią, ociągając się po drodze i pokasłując.
Na miejscu wyprostował się po wojskowemu, niby przed frontem oddziału. Tylko
oblizywanie warg świadczyło o jego zdenerwowaniu i napięciu.
Pan nazywa się George Douglas Porter i ostatnio był pan majorem
Afrykańskich Strzelców Królewskich? rozpoczął sędzia.
Tak.
Czy znał pan dobrze Roberta Underhaya? Tonem rzeczowym major sypnął
datami i nazwami miejscowości.
Widział pan zwłoki denata?
Tak.
Może je pan zidentyfikować?
Tak. Są to zwłoki Roberta Underhaya. W sali zaszemrały stłumione szepty.
116
Twierdzi pan to stanowczo i bez wątpliwości?
Tak, panie sędzio.
Nie może być mowy o pomyłce?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkskarol.keep.pl
|
