Podstrony
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
To nazwisko, Mara zauważyła, patrząc na mnie nie znajduje się na liście świadków.
Nie wiemy, kto to jest i co zezna wyszeptała pośpiesznie. Nie mamy czasu się przygotować.
Sloper, zgarbiony, żeby ją dobrze słyszeć, uniósł rękę.
Omówimy to w pokoju sędziowskim. Poczekał, aż oboje zajmiemy swoje miejsca.
Panie i panowie poinformował zebranych muszę coś omówić z adwokatami. Zrobimy
krótką przerwę.
Albert Sloper wyciągnął z pomiętej paczki papierosa i ujął go między dwa kościste palce.
Ma pani coś przeciwko? zapytał.
Miała, ale wolała się do tego nie przyznawać.
Zapalił papierosa, kiwnąwszy głową w jej kierunku. Był to uprzejmy gest, który jednocześnie
pochwalał i potępiał kłamstwo.
Kiedy byłem młodszy powiedział, spoglądając na mnie lubiłem skręcać własne.
Prawie czułem, jak Gilliland-O Rourke się krzywi i byłem prawie pewien, że tylko z tego
powodu sędzia to powiedział.
%7łona nie pozwala mi palić w domu dodał po zaciągnięciu się pierwszym kłębem dymu.
Różnica między żonami a innymi kobietami wisiała przez chwilę w powietrzu, a po chwili
rozwiała się jak dym, który odbijał się od sufitu.
W czym problem? zapytał, wracając do sprawy. Pan Antonelli ma świadka, który nie
znajduje się na liście, którą pani dostała. Czy to wszystko?
Tak, Wysoki Sądzie. Lista świadków dostarczona przez pana Antonellego nie zawiera
nikogo o nazwisku Mara.
Sloper spojrzał na mnie.
Panie Antonelli?
To prawda powiedziałem, wzruszając ramionami. Dałem pani prokurator listę osób,
które zamierzaliśmy powołać, kiedy się przygotowywaliśmy. Ta lista, nawiasem mówiąc,
zawiera także nazwiska ludzi, którzy nie będą zeznawać. Na przykład jest na niej pani detektyw,
która rozmawiała z właścicielem sklepu z bronią. A ponieważ zeznawał osobiście, nie będzie
nam już potrzebna.
Ale nie w tym rzecz, Wysoki Sądzie poskarżyła się. Obrona nie ma obowiązku
powoływania wszystkich osób z listy, ale nie może powoływać kogoś, kto się na niej nie znalazł.
Oczywiście, że mogę odparłem. Mogę powołać kogokolwiek, kogo zeznania są w
istotny sposób związane ze sprawą. Zeznanie pana Mary z pewnością spełnia ten warunek. A
jego nazwiska nie ma na pani liście oznajmiłem, po raz pierwszy odwracając się w jej kierunku
tylko dlatego, że dopiero co go znalezliśmy.
Parsknęła wymuszonym, nerwowym śmiechem.
W istotny sposób? Właśnie dopiero co go znalezliście? I niby jak istotne są te zeznania?
Myślę, że uznaje pani za bardzo interesujące.
Błysnęła oczami, ale natychmiast się opanowała. Zwróciła się do Slopera.
Wysoki Sądzie?
W oparciu o wyjaśnienie pana Antonellego, że dopiero niedawno odnalazł świadka,
dopuszczę jego zeznania.
Od skazania Denise Morel za zabójstwo męża minęło pięć lat; pięć lat, od kiedy Horace
Woolner wykorzystał zeznanie mojego starego klienta i samozwańczego nauczyciela etyki
Carmena Mary, aby ją skazać; pięć lat od momentu, kiedy Gwendolyn Gilliland-O Rourke była
sędzią w sprawie, przy której bardziej zajmowało ją to, co robiła, niż to, co działo się wokół niej.
Nie pamiętała jego nazwiska, a kiedy stanął przed nią, żeby złożyć przysięgę, byłem pewien, że
go nie rozpoznała. Zacząłem myśleć, że może mi to ujść na sucho.
Horace Woolner odnalazł go i w tak samo tajemniczy sposób, w jaki często załatwiał tego
typu sprawy, zorganizował transport Mary z więzienia do Portland. Horace nigdy nie zapytał po
co, a ja nigdy mu tego nie wytłumaczyłem. Mara zapytał dlaczego, a ja przypomniałem mu to, co
powiedział mi kiedyś o różnicy między dobrem i złem. Powiedział, że pamięta, ale przecież
Carmen umie doskonale kłamać.
Nie zmienił się. Gdzieś na jego ciele musiał się pojawić jakiś nowy więzienny tatuaż, ale
wszystko inne było jakby zamrożone w czasie. Był jednym z tych ludzi, którzy gwałtownie się
starzeją, a potem prawie wcale się nie zmieniają. Jak przypuszczam. Carmen Mara wyglądał
starzej w dniu swoich trzydziestych urodzin, niż mógłby wyglądać na łożu śmierci.
Wciąż mogłem się wycofać. Mara został zaprzysiężony, ale wcale nie musiałem go
przepytywać. Mogłem mu zadać parę pytań dotyczących Denise Morel i wykorzystać jego
zeznanie do niewielkiego uprawdopodobnienia mojej nieudowodnionej teorii, że z wyjątkiem
Myrny Albright tylko córka miała dostatecznie silny motyw, by zabić Denise, która nie tylko nie
otoczyła jej opieką, ale przeciwnie, przyczyniła się do wyrządzenia jej tak wielkich krzywd. Od
chwili, kiedy zdecydowałem się powołać Carmena Marę na świadka obrony, wmawiałem sobie,
że tylko na tym się skończy.
Poprosiłem Marę o podanie swojego imienia i nazwiska do protokołu, a potem zapytałem,
czym się zajmuje.
Obecnie niezatrudniony odparł. Jego głos brzmiał jak chrypliwy bełkot pijaczyny, który
mógł chlać przez całą noc i nadal umierać z pragnienia.
A czym się pan zajmował, kiedy pan pracował?
Spojrzał na mnie ze zdziwieniem i potrząsnął głową.
Nie pamiętam. Przez salę przemknął ledwo słyszalny pomruk rozbawienia.
Nie pamięta pan?
Kurczę, to musiało być ze trzydzieści, czterdzieści lat temu burknął.
Więc jak pan zdobywa pieniądze na życie?
Nie zdobywam. Głównie siedzę w więzieniu. Rzadko wychodzę na wolność. A kiedy
potrzebuję pieniędzy, trochę kradnę. Niewiele. Tylko tyle, żeby wyżyć.
Nic się nie zmieniło. %7łycie Mary, tak jak życie wielu innych ludzi, toczyło się tym samym
torem. Nie traciłem więcej czasu. Przeszedłem od razu do nocy, kiedy dokonano morderstwa.
A wie pan coś o tym, co wydarzyło się wieczorem siedemnastego kwietnia? Wie pan coś o
zamordowaniu Denise Morel?
Pochylił się do przodu, oparł łokcie o kolana i zaczął pocierać dłonią o dłoń. Zmrużył oczy,
jakby w coś celował albo próbował osłonić się przed słońcem.
Tak, wiem. Widziałem, co się stało. Widziałem, jak ją zastrzelono. A potem zobaczyłem
jego powiedział, wskazując na Rifkina jak wbiega do pokoju.
Czyli że oskarżony, Leopold Rifkin, nie jest tą osobą, która, jak pan widział, zastrzeliła
Denise Morel?
Nie, właśnie to mówię. Widziałem tę kurwę.
To nie jest rodzaj języka, jakiego używamy w sądzie powiedziałem, nim
Gilliland-O Rourke zdążyła zaprotestować.
Widziałem ją, Denise Morel. Widziałem, jak umarła. Jego nie było nawet w pokoju, kiedy
to się stało powiedział, znowu wskazując palcem Rifkina. Widziałem, jak wbiegł i widziałem,
jak się nad nią pochylił, jakby chciał sprawdzić, czy jeszcze żyje. %7łyczę szczęścia! Kurde,
człowieku, prawie jej łeb odjebało! wykrzyknął bez cienia żalu w głosie.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkskarol.keep.pl
|
