Podstrony
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
mym kontraktu i wasz hotel nie będzie już potrzebował
moich usług.
Savanna znów spojrzała na niego ze zdziwieniem.
- Co to znaczy: lada chwila? Czyżbyś wiedział
o czymÅ›... Ej, chwileczkÄ™. To taki plan! Chcesz wyko
rzystać tę replikę, żeby schwytać złodzieja!
- Zgadza się. I pora już, by zacząć realizować ten
plan.
- Co to znaczy: ,już pora"? - Savanna była wręcz
oburzona. - Ten hotel od rana przypomina dom waria
tów! Czy chcesz powiedzieć, że...
Krzyknęła, bo coś ciężkiego nagle wylądowało jej na
kolanach. Kleopatra spojrzała Savannie w oczy i prych-
nęła gniewnie.
- Cześć. Skąd się tu wzięłaś? - Cassidy podrapał
kotkÄ™ za uszami.
- Pożywiała się resztkami z tac, stojących na kory
tarzu. Musiała się tu wśliznąć, kiedy otwierałeś mi
drzwi.
- No cóż, musimy chyba odprowadzić ją do domu.
- Cassidy...
- Wybacz, aniele, ale i to też muszę oddać. - Nachy
lił się ku niej i ostrożnie zdjął jej z szyi naszyjnik.
Savanna z rosnącym niedowierzaniem patrzyła, jak
owija go kilkakrotnie wokół szyi kocicy i dokładnie
zapina.
- Nie zamierzałem trzymać wszystkich w niepew
ności - zaczął tymczasem swe wyjaśnienia Cassidy. -
Wiedziałem, że pani Bouvicr ma kopię naszyjnika. Do
magała się tego jej firma ubezpieczeniowa. Oczywiście
chodziło o to, żeby używała repliki, a oryginał trzymała
pod kluczem, ale, jak wiesz, Emily nie chciała o tym
słyszeć. Zanim mogłem wprowadzić w życic mój plan,
musiałem zaczekać, aż dotrze tu kopia.
Wypuścił z rąk Kleopatrę i zaczął się ubierać.
- Zabawa dopiero się zacznie. Zarezerwowałem dla
ciebie miejsce w pierwszym rzędzie. Więc, choć wyglą
dasz cudownie, może jednak włożysz na siebie coś bar
dziej stosownego.
Pięć minut pózniej wychodzili już z pokoju.
- Chwileczkę, po co ten pośpiech? - zdziwiła się
Savanna. - Przecież czekałeś z tym cały dzień!
- Pracując po obu stronach barykady, nauczyłem się
jednej ważnej rzeczy: czas i policja na nikogo nie cze
kają. Jenkins pracuje na ośmiogodzinne zmiany - do
dał, biorąc na ręce Kleopatrę. - Za dziesięć minut wyj
dzie z hotelu.
- Co chcesz zrobić? Powiedz?
Cassidy wypuścił z objęć zniecierpliwioną kotkę
i lekko popchnÄ…Å‚ jÄ… w stronÄ™ apartamentu pani Bouvier.
- No, maleńka, biegnij do mamusi.
- Co...
- Posłuchaj.
Krzyk, jaki za chwilę rozległ się z pokoju Emily,
prawie ich ogłuszył. I pewnie każdego trzy piętra niżej
i trzy wyżej.
- Kleopatro, najdroższa! Znalazłaś go. kochanie!
Znalazłaś go!
Cassidy uchylił odrobinę drzwi i zajrzał do środka.
Savanna również to zrobiła. Na korytarzu po chwili
pojawiło się mnóstwo ludzi, część w mundurach,
część bez.
- Poczekajmy jeszcze chwilę, aż wszyscy się tu
zbiegnÄ…, dobrze?
- Nie rozumiem - odparła Savanna. - Czy pani
Bouvier nie wie, że to imitacja? Nie powiedziałeś jej?
- Oczywiście, że nie. Powierzyłabyś jej taką tajemni
cę? Kazałem jej sekretarce przysłać kopię naszyjnika.
- Ale dlaczego? Po co?
Cassidy odwrócił się od drzwi i leciutko położył pa
lec na jej ustach.
- Plan polega na tym, żeby złodziej pomyślał, że
naszyjnik został znaleziony. Pierwszą rzeczą, jaką zrobi,
będzie sprawdzenie kryjówki. A my, jeśli szczęście nam
dopisze, podążymy tam w ślad za nim.
- To dopiero jest przygoda - westchnęła z podzi
wem Savanna, ale zaraz chwyciła C.J. go za rękaw.
- Ale nie będzie żadnej strzelaniny, co?
- Uwielbiam cię - odparł z uśmiechem Cassidy
i szybko ją pocałował.
- A skąd będziesz wiedział, za kim iść? Przecież tu
jest tylu ludzi!
- Aniele, my wiemy, kto jest tym złodziejem. Ja
odkryłem to nazajutrz po przyjezdzie. I chyba nie przy
puszczasz, że mógłbym opracować system zabezpie
czeń, z którym poradziłby sobie amator, prawda?
W momencie rozłączenia pierwszego systemu włączył
się natychmiast drugi zestaw kamer i wszystko zostało
zarejestrowane na taśmie. Oprócz jednej drobnej rzeczy.
Nie wiemy, gdzie nasz złodziej ukrył naszyjnik.
- To dlatego Jenkins cię nie aresztował!
- Jak sama widzisz, twoje poświęcenie na nic się
zdało - uśmiechnął się Cassidy. - Jenkins już wtedy
widział tę taśmę. Dla dobra hotelu i pani Bouvier posta
nowiliśmy najpierw zastosować mój plan odzyskania
naszyjnika, a dopiero potem złodzieja aresztować.
Savannie zakręciło się w głowie.
- Ale kto to był? Kto ukradł ten naszyjnik?
- O, patrz. - szepnął Cassidy i wskazał Savannie
mężczyznę, który właśnie wsiadał do windy. - Oto nasz
złodziej. - Kiedy drzwi windy się zamknęły, chwycił ją
za rękę. - Chodz, musimy go złapać.
- Ale ja nic nie rozumiem! - Po zbiegnięciu po
schodach łączących dwa piętra, Savanna z trudem łapa
ła oddech. - Dlaczego? Dlaczego ktoś taki miałby to
zrobić?
- Był hazardzistą, o czym nikt z was nie wiedział.
- mówił Cassidy. otwierając drzwi wiodące na schody
dla służby. - Ostatnio popadł w długi i zaczął kraść.
A jeśli chodzi o ten naszyjnik, to myślę, że nigdy nie
planował zrabowania tak cennej rzeczy. Pewnie nawet
nie ma pojęcia, co z nim teraz zrobić. W osiemdziesię
ciu procentach chodziło mu o to, żeby udowodnić, iż
potrafi to zrobić. A pozostałe dwadzieścia procent...
Pewnie po prostu chciał mnie zdyskredytować. Gdyby
usunął mnie z drogi, przez cały sezon mógłby sobie
swobodnie kraść.
- Niesamowite!
Cassidy uciszył Savanne gestem dłoni i bezszelestnie
zamknÄ…Å‚ drzwi.
- Pomieszczenia gospodarcze w zachodnim skrzy
dle - rzekł cicho do radiostacji. - Właśnie tam wszedł.
Savanno, jeszcze za jedno chciałbym ci podziękować
- zwrócił się do niej. - Kiedy powiedziałaś, że zdałem
egzamin, oddajÄ…c wczoraj naszyjnik pani Bouvier, mia
łaś rację. Nic wiem, jak bym postąpił, gdyby nie twoja
obecność. Uwierzyłaś we mnie i sprawiłaś, że i ja w sie
bie uwierzyłem. Jak można komuś za coś takiego po
dziękować?
- Coś wymyślę - uśmiechnęła się Savanna. - Obiecuję.
- Lepiej zostań tutaj. Na wszelki wypadek.
- Zabawa jeszcze się nie skończyła. Idę z tobą.
- Ale trzymaj się z tyłu i bądz cicho.
Szli bezszelestnie wyłożonym kafelkami koryta
rzem w stronÄ™ drzwi z napisem Pomieszczenia gospo
darcze".
Kiedy Cassidy położył dłoń na klamce, Savanna
wstrzymała oddech. Wiedziała, że do końca życia nie
zapomni tej chwili.
Cassidy otworzył drzwi.
W pomieszczeniu był Stan Keller, który na ich widok
/bladł jak ściana. Obok niego, na półce, stało puste
kartonowe pudełko. Z sufitu usunięty był jeden kafelek.
W ręku Kellera błyszczał szmaragdowy naszyjnik.
- Bardzo dobry schowek - zauważył Cassidy. -
Wieki by trwało, zanim sprawdzilibyśmy wszystkie ka
felki. A wtedy ciebie by już tu nie było.
Stan chciał się na nich rzucić, kiedy powstrzymał go
zza ich pleców chłodny, twardy głos Jenkinsa.
- Spokojnie, Keller - rzekł detektyw. - To koniec.
- A potem, patrząc, jak jego dwaj oficerowie nakładają
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkskarol.keep.pl
|
