Podstrony
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pokoju.
Przez cały ranek szukała blizniąt. Myślała, że jeszcze śpią,
lecz ich łóżka były puste. Wypytywała ludzi na plantacji, lecz
oni tylko wzruszali ramionami. Najwyrazniej nikt nie wiedział,
gdzie są dzieci.
O wpół do ósmej poszła do kuchni, przygotowała ciasto na
naleśniki i odstawiła na chwilę. Potem straciła kolejną godzinę
na bezowocnych poszukiwaniach, aż zrezygnowana wróciła do
kuchni. Smażyła naleśniki, podczas gdy Maggie obierała
brzoskwinie tak dojrzałe i soczyste, że rozpadały się w rękach.
Nicole skropiła je potem likierem migdałowym domowej roboty
i zawinęła w cienkie naleśniki. Umoczyła je w miodzie i pokryła
bitą śmietaną.
Gdy pojawił się Clay, Maggie i jej trzy pomocnice wyniosły
się z kuchni, wymawiając się jakąś bliżej nieokreśloną pracą.
Nicole postawiła przed Clayem talerz z naleśnikami i gdy ugryzł
pierwszego, zadała powtarzane od kilku godzin pytanie:
Gdzie są bliznięta?
71
Nie przerywał jedzenia i wyraznie miał zamiar zbyć ją
wzruszeniem ramion. Nicole rozzłościła się. Mierząc w niego
widelcem, podniosła głos.
Claytonie Armstrongu! Jeżeli ośmielisz się powiedzieć,
że nie wiesz, to ja cię... ja cię...
Patrząc jej w oczy, spokojnie wyjął jej widelec z ręki.
Gdzieś są. Przychodzą, gdy są głodne.
Chcesz powiedzieć, że nie mają opieki? Wolno im
chodzić, gdzie chcą? A jeśli zrobią sobie krzywdę? Nikt
przecież nawet nie wie, gdzie ich szukać.
Znam większość ich kryjówek. Co to jest? Jeszcze nigdy
tego nie jadłem. Ty to zrobiłaś?
Tak odpowiedziała niecierpliwie. A co z ich
wykształceniem?
Zajęty jedzeniem Clay nie trudził się nawet, by jej
odpowiedzieć.
Mrucząc coś gniewnie po francusku, Nicole zabrała mu
sprzed nosa naleśniki i uniosła wysoko.
Chcę, żebyś się skupił i raczył mi odpowiedzieć.
Mam tego dość.
Clay zerwał się, stanął za Nicole i objął ją w pasie, kiedy już
zabrakło jej tchu, sięgnął po talerz, by postawić go z powrotem
przed sobą.
Nie powinnaś przerywać posiłku mężczyznie
Zażartował, ale nadal trzymał ją mocno. Dopiero, gdy poczuł, że
Nicole słabnie, zwolnił uścisk i pozwolił jej zaczerpnąć
powietrza. Nicole! Odwrócił ją twarzą do siebie Nie
chciałem ci zrobić krzywdy. Trzymał ją teraz delikatnie,
czekając, aż zacznie oddychać normalnie.
Nicole oparła się o niego, modląc się niemal, żeby jej i nie
odepchnął.
Posadził ją łagodnie.
Jesteś pewnie głodna. Proszę, jedz powiedział
Podsuwając jej talerz, zanim znów zajął się swoimi naleśnikami.
72
Nicole przełknęła ślinę i zauważyła błysk w oczach Claya,
gdy ją na tym przyłapał.
Po śniadaniu Clay poprosił Nicole, by poszła za nim.
Zatrzymał się dopiero przy ocienionym wysokim cedrem
budynku mieszkalnym dla służby. Pod drzewem siedział stary
człowiek i strugał coś z drewna.
Gdzie są bliznięta, Jonatanie?
Na tym starym orzechu włoskim przy domu nadzorcy.
Clay skinął głową i odwrócił się.
To pewnie ta pana nowa żona?
Zgadza się. Clay powiedział to dziwnie miękko.
Jonatan odsłonił w uśmiechu bezzębne dziąsła.
Jakoś mi się wydawało, że ma być jaśniejsza, wyższa i
trochę bardziej w sobie niż ta tutaj.
Chwyciwszy nadgarstek Nicole, Clay pociągnął ją za sobą.
Przystanął dopiero wtedy, gdy przestali słyszeć gromki śmiech
starca. Nicole miała ochotę zadać Clayowi kilka pytań, ale nie
starczyło jej odwagi.
Bliznięta rzeczywiście siedziały na starym drzewie. Nicole
poprosiła, żeby zeszły, bo chce z nimi porozmawiać.
Zachichotały i wspięły się jeszcze wyżej.
Odwróciła się do Claya.
Może usłuchają, jeśli ty je poprosisz. Wzruszył
ramionami.
Mnie na tym nie zależy. Ja mam co robić. Popatrzyła na
niego z niesmakiem i ponownie kazała
dzieciom zejść z drzewa. Zerkały na nią rozbawione.
Zrozumiała, że musi wygrać ten pojedynek, jeżeli chce mieć na
nie jakikolwiek wpływ. Ponownie odwróciła się do Claya.
Co byś zrobił, gdybyś chciał, żeby zeszli? Nakrzyczał
na nich?
Nie słuchają mnie bardziej niż ciebie odparł, patrząc
na bliznięta porozumiewawczo. Ja bym po nich po prostu
poszedł.
73
Chichot dzieci był wyzwaniem. Kłamstwo Claya również.
Nicole ani przez chwilę nie wierzyła w to, co powiedział.
Uniosła suknię i zrzuciła trzewiki.
Czy mógłbyś mnie podsadzić? Oczy Claya zapłonęły.
Z przyjemnością. Schylił się i splótł ręce. Wiedziała,
że mógł podsadzić ją tak, by sięgnęła do pierwszej gałęzi, ale
specjalnie nie chciał jej ułatwiać /udania. Nie zdawał sobie tylko
sprawy z tego, że Nicole doskonale potrafiła wspinać się na
drzewa. W parku jej rodziców rosła jabłoń, którą znała na
pamięć. Podciągnąwszy się, ujrzała drabinę opartą z drugiej
strony pnia i Claya, który stał na szeroko rozstawionych nogach,
rękami na biodrach i przyglądał się ciekawie. Najwyrazniej
dobrze się bawił.
Wspinaczka po drzewie sprawiła, że jej suknia podwinęła
się do kolan. Mimo to Nicole weszła wyżej, aż dosięgła Alexa i
zmusiła go do zejścia na dół, do Claya, który okazał się na tyle
uprzejmy, że zdjął chłopca z drzewa.
Mandy zaś wdrapała się jeszcze wyżej na cienką gałąz i
stamtąd uśmiechała się wyczekująco. Nicole odpowiedziała
uśmiechem i zaczęła się piąć do niej. Wtedy gałąz zatrzeszczała,
a Mandy krzyknęła:
Jesteś za ciężka!
Potem spojrzała w dół i wołając: Aap mnie, stryju Clay! ,
skoczyła prosto w ramiona Claya.
Zbyt pózno Nicole zorientowała się, że gałąz nie wytrzyma
jej ciężaru. Ktoś krzyknął: Skacz! , a ona niewiele myśląc
usłuchała i wylądowała w objęciach Claya.
Uratowałeś ją, stryju Clay! Uratowałeś ją! wołał
podekscytowany Alex.
Nicole, bardziej wystraszona, niż miałaby ochotę przyznać,
popatrzyła na Claya. Uśmiechał się! Nigdy nie widziała u niego
takiego uśmiechu. Może Clay nareszcie poczuł się dobrze?
Jeszcze raz zawołała Mandy, ruszając w kierunku
drzewa.
74
Nie! zaoponował ostro Clay. Złapała was. Teraz
należycie do niej. Musicie robić to, co wam każe panna Nicole.
A jeśli dojdą mnie słuchy, że jesteście niegrzeczni... zmrużył
oczy, a dzieci cofnęły się.
Chyba już możesz mnie puścić zaproponowała
spokojnie Nicole.
Uśmiech spełzł z jego twarzy. Popatrzył na nią dziwnie.
Niesamowite. Czy zawsze dotąd tak często wpadałaś w
tarapaty, czy to jakaś nowa właściwość?
Uśmiechnęła się złośliwie.
Sama się porwałam i zmusiłam do poślubienia ciebie.
Wszystko dla twojej przyjemności.
Jej głos pełen był zjadliwej ironii, ale on odebrał to inaczej.
Patrząc na jej odsłonięte nogi oparte na jego ramieniu i suknię
zaplątaną powyżej jej kolan, uśmiechnął się znowu.
Sam nie wiem, co mi się bardziej podoba: to czy kiedy
stałaś pod światło w tej nocnej koszuli.
Gdy zrozumiała, co miał na myśli, spłonęła rumieńcem.
Postawił ją na ziemi.
Choć bardzo chciałbym tu zostać, żeby zobaczyć, co
jeszcze się wydarzy, to jednak muszę wracać do pracy.
Uśmiechając się nadal, ruszył w stronę pól.
Tej nocy Nicole nie mogła zasnąć. Wmawiała sobie, że to z
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkskarol.keep.pl
|
